Test gry Get Even

Nowa produkcja gliwickiego The Farm 51 wymyka się jednoznacznej kwalifikacji, przeplatając elementy różnych gatunków. Tempo rozgrywki i scenerie, które przemierza obdarzony głosem brytyjskiego zakapiora Cole Black, też zmieniają się jak w kalejdoskopie. Nic dziwnego, skoro gra zabiera do umysłu głównego bohatera i jego poszatkowanych, pełnych zakłóceń wspomnień.

Czerwono-Czarni

Ruchy Blacka, który budzi się w opuszczonym szpitalu psychiatrycznym, śledzi swoisty nadzorca – przemawiający z naściennych ekranów tajemniczy Red. To za jego sprawą na głowie głównego bohatera i reszty lokatorów upiornego przybytku znalazły się dziwaczne gogle, pozwalające przeżywać minione wydarzenia. Dzięki nim Black ma być w stanie odtworzyć przebieg wypadków, które doprowadziły do ostatniego, co pamięta – nieudanej próby ratunku dziewczyny z przytwierdzonym do ciała ładunkiem wybuchowym.

Black cofa się do wielu punktów w czasie i przestrzeni. Trafia nie tylko do odwiedzonych kiedyś, choć zniekształconych przez ogłupiały mózg miejsc w rodzaju siedziby korporacji zbrojeniowej czy pobliskiego cmentarza, ale i do zawieszonych w pustce abstrakcyjnych wytworów umysłu. Po drodze gracz ustala kolejne fakty, jest niemym świadkiem rozmów pozostałych osób dramatu i dowiaduje się więcej o samym Blacku. Scenarzystom należą się oklaski, bo mimo liniowej fabuły złożona początkowo z mylnych tropów i niewiadomych tragiczna historia wciąga jak dobry kryminał. Get Even wiele zawdzięcza dobremu voice actingowi, ale także doskonałej ścieżce dźwiękowej. Skrzypce i wiolonczele potęgują emocje w kluczowych momentach.

Elementy układanki zaczynają do siebie pasować wraz z lokalizowaniem notatek, wiadomości i dokumentów, przypinanych na ułatwiających porządkowanie informacji tablicach w „pokoju dowodów”. Ten umożliwia też inne „rozegranie” poznanych wspomnień – w paru miejscach trzeba np. zdecydować o czyimś życiu, zdarza się też przegapić jakąś wskazówkę – i służy jako skład broni.

Strzał w bok

W części etapów Black, eksżołnierz, walczy bowiem z wrogimi strażnikami – jeśli tylko nie zechce przekraść się i zabić ich po cichu. Niestety mimo obecności kilku rodzajów broni, w tym karabinu z lufą odchylaną o 90 stopni, takie potyczki robią wrażenie dodanych na siłę. Ginący od byle strzału przeciwnicy postępują wbrew jakiejkolwiek logice, strzelając i biegając w przypadkowych kierunkach, wciąż gdzieś utykają, a to, czy dostrzegą Blacka z oddali, wydaje się czasem zależeć od ślepego trafu. Płynności starć pomogłoby też, gdyby były komandos nie zapomniał, jak się podskakuje, Szarobury świat, rzekomo hiperrealistycznyza sprawą tzw. fotogrametrii, też nie urzeka.

Lepiej Get Even wypada podczas eksploracji rozpadającego się szpitala. Nagrania i wycinki prasowe odsłaniają makabryczną historię ośrodka, układ przedmiotów zmienia się za plecami, czasem zza rogu wypada wymagający uspokojenia strzałem w głowę pacjent. Zwykle jednak jump scare’y szybko się kończą, a gracz wraca do śledztwa ze smartfonem w ręku. Wyposażone w diodę UV, kamerę termowizyjną i mapę urządzenie pozwala szukać śladów, skanować dowody i rozwiązywać zagadki logiczne, a gdzie indziej „naprawia” niestabilne elementy wspomnień.

Właśnie taka detektywistyczna robota w Get Even się sprawdza. Nie chcemy spoilerować, ale wieńcząca osiem godzin poszarpanych wizji prawda okazuje się tyleż prozaiczna, co w bolesny sposób wiarygodna.