Test gry Torment: Tides of Numenera

Właściwy sequel genialnego Planescape: Torment nie powstał wobec niedostępności praw autorskich do pokręconych realiów i „papierowego” systemu RPG, z którego tytuł korzystał. Na szczęście ekipa weteranów, w tym jeden z głównych projektantów pierwowzoru, Colin McComb, sprawiła, że fani hitu z 1999 roku czują się jak u siebie.

Inne środowisko

Przemierzany przez bohaterów Dziewiąty Świat to tak naprawdę Ziemia – tyle że zmieniona nie do poznania, bo osadzona milion lat w przyszłości. Wśród pamiątek po cywilizacjach, które w tym czasie rodziły się i umierały, są numenery – urządzenia tak złożone, że nieróżniące się od magicznych artefaktów. W rezultacie wędrówka prowadzi przez mariaż fantasy i science fiction – niczym niezwykłym jest teleportacja z miasta wewnątrz cielska olbrzymiego stwora prosto na stację orbitalną, a woj dzierżący topór może mieć przy pasie np. inteligentne granaty.

W grze czekają dziwaczni humanoidzi, mutanci, myślące maszyny oraz zawieszone między wymiarami duchy, ale i protagonista im nie ustępuje. Gracz prowadzi ostatnią znaną powłokę Pana Wcieleń – geniusza, który w celu zachowania wiecznego życia przenosi się między coraz to doskonalszymi ciałami. Problem w tym, że nibyboga oraz porzucone przezeń zyskujące świadomość istoty ściga Rozpacz – pradawna, niszczycielska bestia.

Inny e-book

Ze świecą szukać dziś produkcji, w których na gracza czeka równie dużo tekstu do przetrawienia. Lwią część rozgrywki stanowią właśnie dialogi – wielopiętrowe, zapewniające swobodę wyboru sposobu postępowania i kreowania osobowości bohatera. Nasycenie nazwami własnymi oraz wieloznacznymi retrospekcjami w postaci dziurawych wspomnień może przytłaczać, ale poziom pisarstwa rekompensuje to w dwójnasób. Warto sprawdzać wszystkie opcje dialogowe i zaglądać w każdy zakamarek mapy, bo może okazać się, że porzucony na uboczu konstrukt to ostatni przedstawiciel wymarłego ludu, a z pozoru wesołkowaty, szaleńczo odważny kompan jest tragiczną postacią, której historia chwyta za serce.

Twórcy zadbali też o solidną mechanikę podzielonych na tury potyczek, ale mimo wielu umiejętności, broni i przydatnych gadżetów w grze walki jest mało. Jak przystało na Tormenta, rozlewowi krwi zazwyczaj można zresztą zapobiec rozmową i powodzeniem w teście perswazji czy innej wiedzy o naturze. Poziom trudności skillchecków jest na tyle niski, że od pewnego momentu niezależnie od kompozycji czteroosobowego zespołu ich zdawanie nie powinno stanowić żadnego problemu nawet podczas rozwiązywania rozmaitych starożytnych zagadek. Może to nieco dziwić, zwłaszcza że porażki bywają pożądane. Po śmierci bohater trafia do labiryntu wewnątrz swego umysłu, i to często właśnie tam każąca zastanowić się nad wartością ludzkiego życia fabuła posuwa się naprzód.

Inny finał

Niestety angażująca opowieść kończy się, jakby wyrwano z niej wielogodzinny segment. Nagłe zakończenie nijak nie pasuje do tempa rozgrywki, a kluczowe postacie pojawiające się niczym deus ex machina, by w galopie domknąć wątki, rozczarowują na tle reszty historii rozwijanej z talentem pierwszoligowego pisarza. Jeśli dodać do tego błędy zmuszające do wciskania Alt+F4 oraz polonizację w zakresie dużo mniejszym, niż sugerował polski wydawca (Piotr Fronczewski nie występuje poza prologiem), Torment jest świetną grą, ale nie – jak liczyło wielu – erpegiem dekady.