USB-C i zasilacze
USB jest od lat wykorzystywane do ładowania urządzeń przenośnych. Zwykłe złącza USB 2.0 w pececie nadają się do tego tak sobie, bo zapewniają natężenie 0,5 A przy napięciu 5 V, co daje 2,5 W. USB 3.0 (czyli obecnie USB 3.1 Gen1) zwiększyło natężenie do 0,9 A przy niezmienionym napięciu. To nadal mało, bo zwykłe ładowarki smartfonów dają przynajmniej 1 A przy 5 V, a szybkie – 2 lub 3 A (czyli nawet 15 W). I mówimy o zgodnych ze standardem USB, bo są jeszcze Quick Charge i tym podobne, które wykorzystują wyższe napięcie (w przypadku QC 3.0 to nawet 20 V, a maksymalna moc wynosi 18 W).
Dla tabletów i notebooków to jednak nadal mało, dlatego opracowano standard USB Power Delivery. W wersji maksymalnej pozwala on na podłączenie zasilaczy o mocy 100 W (20 V, 5 A). Problem w tym, że nie wszyscy producenci korzystają z tego standardu. Dlatego najbezpieczniej ładować notebooki z USB-C tylko za pomocą dobrych firmowych zasilaczy i przewodów. Do tego na wszelki wypadek lepiej nie używać ich ze smartfonami. Bo jeśli smartfon dostanie nagle 20 V zamiast 5 V, może się to skończyć przepaleniem lub nawet wybuchem – zwłaszcza jeśli to sprzęt sprzed roku lub jeszcze starszy, bo najnowsze modele są już zazwyczaj odpowiednio zabezpieczone.
USB-C i Błyskawica
Choć złącze Thunderbolt 3 wygląda identycznie jak USB-C, a do tego zazwyczaj jest z tym standardem zgodne, dzięki wyższej wydajności oraz zgodności z protokołem PCIe daje nowe możliwości. Najciekawszą jest podłączenie do notebooka stacji dokującej z bardzo wydajną desktopową kartą graficzną. To dobre wyjście dla graczy, choć nadal niestety kosztowne. Sama stacja kosztuje ponad 2000 zł (tyle trzeba wysupłać na model uniwersalny, który teoretycznie powinien zadziałać z każdym notebookiem ze złączem Thunderbolt 3 niezależnie od producenta), a do tego trzeba doliczyć koszt karty graficznej.
Procedura testowa
Testy przeprowadzaliśmy na płycie głównej Asus ROG Strix Z370-E Gaming wyposażonej w kontroler USB 3.1 Gen2 oraz złącze USB-C. Na komputerze zainstalowany był system Windows 10 w najnowszej wersji Insider Preview, która miała już w sobie najnowsze łatki, w tym naprawiające lukę Meltdown. Teoretycznie mogą one znacząco wpłynąć na wydajność nośników danych. Dlatego wyniki testów przeprowadzonych na normalnej wersji Windowsa mogą być wyższe – ale to stan przejściowy, ostatecznie łatki te trafią do wszystkich wspieranych systemów Microsoftu.
Na wszystkich testowanych nośnikach zakładana była pojedyncza partycja o pojemności 100 GB, którą następnie formatowaliśmy w systemie exFAT z domyślą wielkością jednostek alokacji. To ustawienia zalecane przez większość producentów w przypadku zewnętrznych nośników danych. Urządzenia były testowane pojedynczo. Drugie gniazdo USB 3.1 pozostawało wolne, by nie zakłócać pomiarów.
Pomiar transferów
W pierwszej kolejności mierzyliśmy maksymalne transfery. Wykorzystywaliśmy w tym celu program CrystalDiskMark w wersji 5.5, ale zamiast standardowej wielkości próbki danych (1 GiB) ustawiona była 4 GiB. Dzięki temu wyniki testów były znacznie mniej wrażliwe na przypadkowe fluktuacje, nie wpływała na nie także wielkość pamięci podręcznej. W tabeli znalazły się wyniki osiągane zarówno dla plików dużych (w programie oznaczone jako Sequential) jak i małych (oznaczonych jako 4K). Pod uwagę braliśmy jednak wyłącznie wyniki osiągane przy jednoczesnym odczycie lub zapisie pojedynczego pliku. Większość dysków SSD, nawet tych przeznaczonych do użytku domowego, lepiej wypada wprawdzie przy większej liczbie jednocześnie wykonywanych operacji, ale bardzo rzadko zdarza się, by programy wykonywały jednocześnie aż 32 takie operacje równocześnie. Te same testy były również wykonywane dla pendrive’ów, o których piszemy na następnej stronie.
Drugim programem był AS SSD. Przy jego pomocy mierzyliśmy czasy dostępu (osobno dla operacji zapisu oraz odczytu) oraz maksymalną liczbę operacji zapisu i odczytu, jakie dane urządzenie może wykonać w ciągu sekundy. Braliśmy pod uwagę osiągi dla plików o wielkości 4K, zapisywanych i odczytywanych pojedynczo. I znowu – zazwyczaj lepsze wyniki osiągane są przy jednoczesnym wykonywaniu 32 operacji, ale taki scenariusz w warunkach domowych jest bardzo mało realistyczny.
Praca programów
Ponieważ jednak suche transfery i czasy dostępu to nie wszystko, wykorzystaliśmy również pakiet PCMark 08, który sprawdza wydajność nośników danych w warunkach symulujących działanie typowych aplikacji. Do porównań wzięliśmy dwa wyniki syntetyczne: wyrażony w punktach Storage Score 2.0 oraz Storage 2.0 Bandwidth wyrażony w MB/s. Dodatkowo braliśmy pod uwagę także czasy ukończenia poszczególnych testów. W przypadku gier były one przeprowadzane w World of Warcraft i Battlefield 3. Spośród aplikacji wzięliśmy pod uwagę Adobe Photoshop (test w wersji heavy v2), Adobe After Effects, Microsoft Word, Excel Powerpoint.
Wyniki wszystkich testów, zarówno syntetycznych, jak i odpowiadających pracy w programach, mają taki sam wpływ na wynik końcowy. Skale zostały tak dobrane, że najlepszy wynik w każdej kategorii przekłada się na ocenę 5.
