W ultrarozdzielczości

PC Format 09/2014

Dwa najtańsze monitory Ultra HD (4K) AOC u2868Pqu oraz Philips Brilliance 288P mogą pomieścić na swoich ekranach po cztery obrazy o rozdzielczości Full HD. Oba modele na pierwszy rzut oka prawie się nie różnią. Czy tak jest rzeczywiście, dowiesz się z naszego porównania. ARTUR WYRZYKOWSKI

Monitory mają wiele podobieństw, bo też pochodzą od jednego producenta – chińskiego koncernu TPV, odpowiedzialnego zarówno za markę AOC, jak i Philips.

Co daje 4K

Oba monitory mają rozdzielczość 4K, czyli 3840x2160, która umożliwia wyświetlanie znacznie bardziej niż standardowy szczegółowego obrazu. Zamiast 2 mln pikseli (w Full HD) mamy ponad 8 mln, a więc lepiej można wyświetlać zdjęcia, nad którymi pracujesz, duże arkusze kalkulacyjne, rozbudowane interfejsy programów, np. do pracy z filmami itd. Również w grach wyświetlanych z taką rozdzielczością widać więcej szczegółów, choć stawia to niemałe wymagania karcie graficznej.

Wysoką rozdzielczość można wykorzystać jeszcze w inny sposób, np. dzieląc ekran na cztery partycje (każda o rozdzielczości 1920x1080), a następnie rozmieszczając w nich okna czterech aplikacji. Takie funkcje są dostępne także w innych monitorach, również Full HD lub o proporcjach 21:9, ale dopiero przy 4K mają sens.

Dodatkowo oba testowane monitory pozwalają na wyświetlanie obrazu z dwóch źródeł jednocześnie, w trybie PiP (obraz w obrazie) oraz PbP (dwa obrazy obok siebie). Źródła można wybrać z menu, ustawić wielkość małego obrazu (w trybie PiP) lub dokonać szybkiej zamiany obrazu zarówno małego, jak i dużego.

Wyposażenie

Również pod względem konstrukcji oba monitory są w zasadzie identyczne. Trochę różnią się obudową, a Philips ma włącznik sieciowy, ale na tym różnice się kończą. Oba mają podstawę o wysokości regulowanej w zakresie 10 cm, umożliwiającą także obrót ekranu do pionu. Mają po cztery wejścia wideo, wsparcie dla MHL, a także koncentrator USB. Od spodu ekranu wbudowane są głośniczki stereo.

Do regulacji parametrów służy panel dotykowy, którego funkcje nieco się różnią. W modelu AOC pozwala on na wybór wejścia wideo, a w modelu Philipsa umożliwia ustawienie trybu kolorystycznego. Niewielkie różnice są również w menu, przede wszystkim w AOC jest ono polskie, ale niezbyt dobrze przetłumaczone.

Obraz

Testowane monitory korzystają z matryc TN i mogłoby się wydawać, że również one będą miały identyczne parametry, co po części jest prawdą. Oba mają jasność około 270 nitów, kontrast około 600:1, a także całkiem nieźle odwzorowują kolory. Oczywiście ocenę celującą otrzymały za samą przekątną 28” i rozdzielczość 3840x2160.

Jednak każdy z modeli ma jakieś wady. W przypadku Philipsa największą jest kąt widzenia w pionie. Dzięki dużej przekątnej dolną część obrazu ogląda się już pod takim kątem, który powoduje wyraźne przekłamanie barw. Można odsunąć się od ekranu, ale wtedy nie widać wszystkich szczegółów, bo rozmiar pojedynczego piksela to zaledwie 0,16 mm – aby dostrzec takie szczegóły, trzeba siedzieć blisko ekranu.

Z kolei AOC ma nieco większy błąd odwzorowania barw, a także niestabilną temperaturę barwową. Dla bieli wynosi ona 6500 K, ale dla odcieni szarości rośnie niemal do 8000 K.

Warto też wiedzieć, że oba monitory w zasadzie wymagają karty graficznej z wyjściem DisplayPort, bo tylko na nim da się osiągnąć rozdzielczość 3840x2160 przy odświeżaniu 60 Hz. Wyjście DVI Dual-Link będzie pracować tylko przy 30 Hz, a zwykłe DVI oraz HDMI – tylko w rozdzielczości 1920x1080.