O serwisie WikiLeaks.org świat usłyszał w kwietniu 2010 roku, gdy na stronie pojawiło się wideo „Collateral Murder” z zapisem zabójstwa irackich cywilów przez załogę śmigłowca armii amerykańskiej. Wkrótce strona udostępniła ponad 250 tys. depesz dyplomatycznych USA i jeszcze większą liczbę dokumentów związanych z wojnami w Iraku i Afganistanie.
Drugi raz serwis znalazł się w światłach jupiterów w 2016 roku, gdy na stronie WikiLeaks pojawiły się kompromitujące e-maile szefa kampanii prezydenckiej Hillary Clinton oraz informacje wykradzione ze sztabu Partii Demokratycznej, m.in. o finansowaniu kampanii oraz próbie utrącenia lewicowego kandydata w prawyborach przez establishment partii.
Obydwa przecieki zmieniły historię. Zbiór dokumentów dyplomatycznych wywołał w 2010 roku międzynarodowy kryzys wizerunkowy USA. Był kompromitujący zarówno ze względu na niewybredne komentarze na temat przywódców zaprzyjaźnionych państw, jak i przez fakt, że tak dużą liczbę tajnych depesz wykradł i przekazał WikiLeaks szeregowy żołnierz Bradley Manning. Drugi kluczowy przeciek z 2016 roku skutecznie podminował kandydaturę Hillary Clinton, wyciągając na światło dzienne jej powiązania ze znienawidzonymi elitami finansowymi, torując tym samym drogę do prezydentury Donaldowi Trumpowi.
Dyrektor CIA Mike Pompeo nazwał WikiLeaks wrogą agencją wywiadowczą, ale serwis nie zajmuje się wykradaniem tajemnic. Stanowi jedynie zabezpieczoną platformę technologiczną, która zapewnia bezpieczeństwo zarówno osobom dostarczającym tajemnic, jak i samym informacjom, tak by nawet najpotężniejsze instytucje na świecie, np. rząd USA, nie mogły usunąć niewygodnych informacji z sieci.
Bezpieczne źródła
WikiLeaks ma anonimowy kanał do przekazywania informacji za pomocą sieci TOR. Każdy pakiet jest wielokrotnie szyfrowany i przepuszczany przez szereg serwerów pośredniczących. Klucz do zdekodowania informacji ma ostatni węzeł – na tym etapie nie ma możliwości poznania adresu IP komputera, z którego informacja pochodzi. WikiLeaks ma kopię w sieci TOR, w tzw. Darknecie (wlupld3ptjvsgwqw.onion).
Ochrona baz danych
WikiLeaks korzysta z silnie zabezpieczonego hostingu serwerowni Bahnhof. Kluczowe serwery są w Szwecji, która ma konstytucyjne zabezpieczenia chroniące osoby przekazujących poufne informacje mediom. Serwis przechowuje kopie dokumentów w licznych, tajnych lokacjach. Bazy WikiLeaks są szyfrowane.
Połączenie z Wikileaks
Wpisz www.wikileaks.org w przeglądarce. Aby zamiast tego skorzystać z sieci TOR, potrzebujesz aplikacji TOR Browser. WikiLeaks zaleca korzystanie z systemu Talis, który startuje z dysku USB lub płyty i działa wyłącznie w pamięci RAM. Talis wszystkie połączenia internetowe przekierowuje do sieci TOR.
Rosyjskie kontakty
W zgodnej opinii specjalistów ds. bezpieczeństwa komputerowego wiadomości sztabu wyborczego Partii Demokratycznej oraz e-maile szefa kampanii Hillary Clinton zostały wykradzione przez grupy hakerskie działające na zlecenie wywiadu Federacji Rosyjskiej. Assange nie wytłumaczył się z tych zarzutów, w związku z czym nie wiadomo, czy przyjął materiały, mając świadomość ich źródła, czy też odegrał rolę tzw. „pożytecznego idioty”. Antyamerykanizm WikiLeaks jest szerszym problemem. Krytycy serwisu wskazują, że ujawniane materiały prawie nigdy nie uderzają w autorytarne reżimy, które są zagrożeniem dla świata Zachodu. Pytanie brzmi: czy jest to wybór szefostwa WikiLeaks?
Julian Assange
Australijski programista (ur. 1971), twórca WikiLeaks. Rozgłos zyskał dzięki ujawnieniu informacji udostępnionych mu przez Bradleya Manninga w 2010 roku. Kontrowersyjnym aspektem biografii Assange’a są oskarżenia o napaść seksualną, której miał dopuścić się w Szwecji w 2010 roku. Ze względu na zagrożenie ekstradycją do tego kraju i obawą, że zostanie wydany Stanom Zjednoczonym, gdzie grozi mu więzienie za ujawnianie tajemnic państwowych, od 2012 roku przebywa na terenie ambasady Ekwadoru w Londynie. Obecnie trwają negocjacje dot. zapewnienia Assange’owi bezpiecznego transportu do Ekwadoru, który przyznał mu w 2012 roku azyl polityczny. Twórca WikiLeaks jest laureatem kilkunastu nagród dziennikarskich za walkę o wolność słowa i transparentność władzy.
