Test głośnika Lamax Sentinel SE-1

Wykonanie

Większą cześć obudowy urządzenia pokrywa guma, a za integralność konstrukcji odpowiadają duże śruby wykorzystane też jako element designu. Przedni i tylny panel nie są dodatkowo zabezpieczone, na uszkodzenie podatna jest też szybka przykrywająca diodę umieszczoną z boku obudowy. Dioda pełni dodatkowo rolę latarki o dość słabym i mocno rozproszonym snopie światła. Nie dość staranne wykończenie spodu urządzenia sprawia, że konstrukcja lekko się chybocze pod wpływem naciskania przycisków znajdujących się u góry obudowy.

Obsługa

Zaślepka przykrywająca wszystkie porty skrywa także włącznik zasilania. Dostęp do niego jest więc utrudniony, a on sam mógłby być większy i nie działać tak ciężko. Klawisze sterowania głośnością służą jednocześnie do przełączania utworów (należy wcisnąć je jeden raz), co czasem prowadzi do pomyłek. Sprzęt może odtwarzać utwory z karty SD, wejścia liniowego i radia – na górnym panelu umieszczono przełącznik źródła dźwięku. Pracy głośnika towarzyszą bardzo donośne komunikaty głosowe, a ich głośności nie można regulować. Również po wyłączeniu urządzenia poziom głośności muzyki wraca do domyślnej wartości.

Brzmienie

Głośnik gra bardzo przeciętnie. Największą wadą są bardzo słabe niskie tony, ich brak doskwiera w praktycznie każdym gatunku muzyki. W brzmieniu utworów nie słychać przestrzeni – zupełnie jakby dźwięk był monofoniczny. Podczas słuchania „cięższych” utworów dochodzi jeszcze problem lekkiego przesterowania wysokich tonów. Muzyka klasyczna brzmi lepiej, separacja instrumentów jest poprawna. Również wokal na ogół brzmi prawidłowo.