Test gry Overwatch

Mniej więcej tak wygląda typowa scena w pierwszej od lat grze Blizzarda, której akcja rozgrywa się w nowym uniwersum. I choć osadzony w przyszłości Overwatch jest zarazem gatunkowym debiutem autorów Diablo i Warcrafta, ten zespołowy FPS ma duże szanse na stałe zagościć na scenach imprez e-sportowych.

Odpowiednia kombinacja

Oprawa, tryby rozgrywki i role w drużynie przywodzą na myśli inną sieciową strzelankę – Team Fortress 2. Pod pozostałymi względami Overwatchowi bliżej do gier w rodzaju League of Legends – pula dostępnych bohaterów już na starcie obejmuje 21 barwnych indywiduów, którzy poza podstawową bronią mają do dyspozycji unikatowe triki, w tym wspomniane potężne „umiejętności ostateczne”. W ekipie może znaleźć się np. zakuty w stal Reinhardt, dzięki tarczy energetycznej doskonale sprawdzający na pierwszej linii, a także pełniąca rolę snajpera Trupia Wdowa, lecząco-przyspieszający kolegów fan elektronicznych brzmień imieniem Lúcio oraz zbzikowany, uzbrojony w granatnik Złomiarz. Wygląd postaci czy wypowiadane przez nie kwestie można modyfikować dzięki zawartości otrzymywanych wraz z postępami w grze – lub kupowanych za rzeczywistą walutę – skrzynek.

Odpowiednia kompozycja sześcioosobowego składu jest co najmniej równie ważna jak umiejętności tworzących go graczy – powszechnie nielubiany, zmieniający się w stacjonarną wieżyczkę Bastion przestanie zawadzać, gdy tylko kompetentny przeciwnik ruszy na niego jako odbijający pociski Genji. Co ważne, bohatera można zmienić po każdym respawnie. Istotna jest też kooperacja – atak bez tzw. tanka jest zazwyczaj skazany na porażkę, utalentowany medyk nieraz sam odmienia losy meczu, a ataki obszarowe wyrządzą większe szkody, gdy wcześniej niepozorna Mei zamrozi grupę wrogów.

Obecnie w Overwatchu czeka dwanaście świetnie zaprojektowanych map przypisanych do rzeczywistych państw – czasem walczy się w korytarzach egipskiej świątyni Anubisa, innym razem na ulicach futurystycznego Londynu albo otwartym terenie przyległym do nepalskiego klasztoru. Gracze rywalizują, przepychając „ładunek” między punktami, starając się uzyskać kontrolę nad wyznaczonym fragmentem planszy lub potykając się w trybie będącym hybrydą dwóch pozostałych.

Czekanie na więcej

Pod względem tempa rozgrywki grze blisko czasem do Quake’a Live, choć prowadzić ostrzał rakietowy i fruwać pod sufitami umie tylko jedna bohaterka. Na szczęście inni herosi także są bardzo mobilni, a spawn pointy znajdują się na tyle blisko akcji, że zwykle już po dziesięciu sekundach od zgonu znów można strzelać. Wizg pocisków nie ustaje, z każdej strony słychać eksplozje i okrzyki poprzedzające użycie ultimate’ów, a emocje do samego końca są zapewniane przez dogrywki – gdy walka jest szczególnie zacięta, gra zostaje wydłużona. Wystarczy obejrzeć na YouTubie dowolny montaż efektownych zagrań, by móc wyobrazić sobie reakcje publiczności na turniejach na żywo.

W praktyce jednak drzwi do świata e-sportu otworzy tytułowi dopiero tryb rankingowy – gdy zamykaliśmy to wydanie PC Formatu, do jego premiery nadal pozostawało kilka dni. Z drugiej strony brak lig – oraz jakiejkolwiek kampanii jednoosobowej – nie zniechęcił ponad dziesięciu milionów ludzi, którzy zaczęli grać w Overwatcha w przeciągu miesiąca od premiery. W przypadku gry kosztującej minimum 175 zł ciężko chyba o lepszą rekomendację.

​​​​​