Test gry Wiedźmin 3: Dziki Gon

„Zachodnie” gry wciąż są pełne tolkienowskich klisz, a CD Projekt Red nie tylko zamienił orków na utopce, kłobuki i południce, ale i w dojrzały sposób opowiada o problemach współczesnego świata (np. rasizmie), ludzkich dramatach, miłości, seksie, wojnie i pieniądzach. Jednocześnie twórcy raz po raz puszczają oko, żartując z dokonań pisarzy, filmowców czy filozofów. Scena, w której guślarz prowadzi obrzęd dziadów („co to będzie, co to będzie!”), jest absolutnym mistrzostwem.

Niezwykły świat

Czeka na ciebie olbrzymi świat i szereg miejsc znanych z sagi. Ich listę otwiera wiedźmińskie siedliszcze Kaer Morhen, jest stolica Temerii Wyzima, teraz zajęta przez cesarza Nilfgaardu, są Novigrad, Velen i chłostane lodowatym wiatrem wyspy Skellige. Podczas swych podróży ujrzysz malownicze górskie przełęcze, ciągnące się po horyzont bory oraz bezludne nadmorskie plaże. Zapuścisz się do zapomnianych wiosek z kurnymi chatami, prastarych ruin, świętych gajów czy tętniących życiem metropolii. Ta gra jest piękna.

Twórcy dali graczowi pełną swobodę działania – chodzisz, jeździsz konno, nurkujesz lub pożyczasz łódkę. Jeśli zauważysz zamek na horyzoncie, możesz się do niego udać i wypełnić zadania z nim związane. Główny scenariusz to w zasadzie dodatek do swobodnych wędrówek w dowolnym kierunku – jeśli chcesz, zajmij się rozwiązywaniem problemów zwykłych ludzi, czyli misjami pobocznymi, świetnie napisanymi i nieraz naprawdę zaskakującymi. Wolisz hazard? Spróbuj swoich sił w gwincie, niełatwej do opanowania, ale przyjemnej kolekcjonerskiej grze karcianej, pościgaj się konno albo wyzwij lokalnego mistrza na pojedynek bokserski. Typowego ratowania świata tu nie ma... chyba że przyjmie się, że to Ciri, której śladem Geralt podąża od początku gry, jest całym światem wiedźmina. Niestety, tropi ją też tytułowy Dziki Gon.

Stałe elementy

Zwiedzanie świata, wypełnianie zadań czy rozkoszowanie się świetnymi dialogami to nie jedyne, co czeka na gracza. Nie mogło zabraknąć widowiskowych starć – wywijanie mieczem sprawia autentyczną frajdę, podobnie zaskakiwanie przeciwników nietypowymi unikami czy wiedźmińskim odpowiednikiem czarów – znakami. Wśród nowości znalazły się kusza, która umożliwia atakowanie z dystansu, i możliwość walki z siodła.

W świecie gry odnajdziesz kilkaset sztuk oręża czy pancerzy, a także mnóstwo składników do przygotowywania eliksirów. Bez nich nie masz co liczyć na końcowy sukces – w „klasyczny” sposób z najpotężniejszymi potworami po prostu nie wygrasz. Wraz ze zdobywaniem poziomów doświadczenia rozwiniesz umiejętności aktywne (alchemię, znaki itd.) i pasywne (np. przyspieszają regenerację zdrowia i zwiększają żywotność).

Kłopotliwa grafika

Jeszcze przed premierą pojawiły się głosy, że ostateczna wersja gry nie wygląda równie dobrze, jak na pierwszych trailerach z 2013 roku. Twórcy przyznali, że od tamtego czasu musieli zmienić sposób renderowania grafiki, co obniżyło jakość niektórych jej elementów, np. animacji ognia czy dymu. Wymagał tego otwarty świat gry oraz ograniczenia współczesnych konsol – gra powstawała równocześnie w wersjach na PlayStation 4 i Xboxa One. CDP Red rozumie uwagi fanów, zapowiedział dalsze prace nad grafiką i liczne poprawki, jednak już w obecnej wersji gra wygląda dobrze i, co równie ważne, działa płynnie. Wymaga jednak, co wyraźnie pokazują minimalne wymagania sprzętowe, naprawdę mocnego peceta. Ze względu na optymalizację i wykorzystane efekty (np. animację włosów) preferowane są karty graficzne Nvidii z najnowszej serii.

Geralt na prezydenta!

Wiedźmin to w Polsce nie tyle gra, co raczej zjawisko kulturowe. O jej premierze wspomniały wszystkie liczące się czasopisma i serwisy informacyjne, a niektórzy gracze już w okolicach Gwiazdki inwestowali w sprzęt, który pozwala cieszyć się możliwie najlepszą grafiką. I rzeczywiście, gra była warta takiej inwestycji – to zdecydowanie jeden z najlepszych RPG-ów ostatnich lat... a zarazem hit, który przerasta popularnością książkowego „Wiedźmina”. Kto by pomyślał!