1994
Pojawiają się pierwsze korporacje, które komercyjnie wykorzystują sieć WWW. Niektóre z nich, np. Amazon czy Yahoo, działają z powodzeniem do dzisiaj.
1999
Rozpoczyna się gorączka dot-comów, czyli wzmożonego zainteresowania inwestorów spółkami, które prowadzą działalność przez strony WWW. Doprowadziło to do eksplozji nie zawsze przemyślanych usług internetowych, a brak obiecywanych zysków – do krachu giełdowego w 2001 roku.
2001
Powstaje koncepcja sieci semantycznej, która zakłada publikowanie danych na WWW w formie zrozumiałej dla maszyn. Dzięki temu wyspecjalizowane programy mogłyby zbierać informacje dla użytkownika, a aplikacje internetowe wymieniać dane. Niektóre elementy tej koncepcji znalazły swoje miejsce w nowej generacji serwisach Web 2.0, które np. agregowały informacje na podstawie tagów.
2008
Opublikowana została wstępna specyfikacja nowej generacji języka HTML5, który ma wprowadzić sieć WWW w drugie dziesięciolecie XXI wieku. Obecnie prace nad implementacją HTML5 są już na ukończeniu, w 2014 roku ma się stać obowiązującym standardem W3C.
2005
Startuje YouTube, najszybciej rosnąca strona WWW w historii. To wydarzenie, wraz z uruchomieniem Facebooka w 2004 roku, rozpoczyna multimedialny, społecznościowy okres w dziejach WWW, zwany także jako Web 2.0.
2014
Zindeksowany przez publiczne wyszukiwarki rozmiar internetu jest oceniany na przynajmniej 2 biliony stron WWW (wg: worldwidewebsize.com). Ocenia się według badań, że tzw. dark web, czyli nieindeksowane strony WWW, to obszar jeszcze większy niż obszar internetu, do którego mają wstęp wyszukiwarki.
Twórca WWW – sir Tim Berners-Lee
Wkładem Tima Bernersa-Lee, pracującego na przełomie lat 80. i 90. w Europejskiej Organizacji Badań Jądrowych (CERN) w Genewie, w rozwój internetu było skuteczne połączenie globalnej infrastruktury sieciowej TCP/IP z technologią hipertekstu. W swojej książce „Tkając sieć” wspomina, że sugerował stworzenie takiej fuzji wielu osobom ze społeczności inżynierów rozwijających technologie sieciowe, ale nikt nie podjął się implementacji jego pomysłu. Zdecydował się więc zrobić to samodzielnie, pod pretekstem tworzenia systemu usprawniającego obieg informacji w CERN-ie.
Tim Berners-Lee opracował trzy kluczowe technologie. Pierwszą był URL (Uniform Resource Locator), czyli ujednolicony format wskazywania zasobów w sieci WWW – odnośnik internetowy. Kolejną był protokół HTTP (Hypertext Transfer Protocol), czyli protokół aplikacji wysyłający żądania udostępnienia informacji przez WWW, a także język HTML (HyperText Markup Language), który pozwalał na formatowanie dokumentów i dodawanie do nich elementów hipertekstowych w celu ich publikacji w WWW. Ponadto Berners-Lee stworzył dwa pakiety oprogramowania, które pozwoliły na uruchomienie sieci WWW: tekstową przeglądarkę internetową Nexus oraz serwer WWW, tzw. Cern HTTPD.
W 1994 roku zwolnił się z CERN i założył organizację World Wide Web Consortium, którą dotychczas kieruje. Celem organizacji jest standaryzacja technologii formatowania i przesyłania stron WWW. W nagrodę za swoje osiągnięcia w dziedzinie technologii Tim Berners-Lee otrzymał w 2004 roku tytuł szlachecki z rąk królowej Elżbiety II.
Na początku był NeXT
Tim Berners-Lee był jako pracownik CERN-u wyposażony w stację roboczą NeXT działającą pod kontrolą Uniksa. Te komputery były produkowane przez firmę Steve’a Jobsa, gdy pozostawał on poza Apple. Po jego powrocie do Cupertino ich system operacyjny został wykorzystany do projektowania nowych generacji maków, a później także urządzeń z systemem iOS.
Z zewnątrz komputer Tima Bernersa-Lee niczym się nie różnił od typowej naukowej stacji roboczej. Jedyną wskazówką, że wewnątrz dzieje się coś niezwykłego, była naklejka: „Ta maszyna jest serwerem. Nie wyłączać!”. Był to pierwszy, historyczny serwer WWW, a także komputer, na którym powstały kody źródłowe niezbędne do uruchomienia tej usługi. Pierwszą stronę internetową, która działała na tym komputerze, zobaczysz pod TYM ADRESEM
